Dom

Zawsze przed wyjazdem wychodzę do ogrodu popatrzeć na swój dom. Zazwyczaj wściekam się na wszystkie niedoskonałości, na wieczny bałagan, że zimno, że uszczelka pękła, że wyciekło z rury, że nieustannie coś, i że wezmę cię i sprzedam wpizdu, niech się ktoś inny męczy. Z wyjątkiem chwil przed wyjazdem, kiedy wychodzę do ogrodu i patrzę na ten dom, z tymi rurami i uszczelkami, i ze słońcem prześwitującym przez płot i liście drzew, i ogarnia mnie czułość dla staruszka, i mam ochotę go objąć i przeprosić, że może za mało go kocham, za mało o niego dbam, że nie mam cierpliwości, że nie mam dość pieniędzy ani czasu. Ciepło mi się robi na sercu i składam stos obietnic na przyszłość. Bardzo lubię te momenty.
Po powrocie oczywiście wszystko wraca do normy.

***

Mówię do Kate, że mam lenia jak stąd do Sosnowca i żeby coś poradziła, bo już naprawdę powinnam umyć okna. W końcu minęły już ze dwa lata i te szyby to ja wiem, że one jednak kiedyś to przepuszczały jakieś światło. Ona mówi, podejdź do sprawy ambicjonalnie. Nastawiasz stoper na pół godziny i w tym czasie sprężasz się na maksa jakby zaraz miał się skończyć świat. A jak minie pół godziny to natychmiast siadasz na sofie i dalej robisz nic przez resztę dnia, tylko z czystym sumieniem. I oknami.
Spoko, mówię, brzmi wykonalnie. Dawaj ten stoper.

Szło nieźle. Efekty miały nawet szansę zacząć być prawie widoczne, niestety po 10 minutach musiałam przestać, bo przypomniałam sobie, że w sypialni zostawiłam włączone żelazko. Pobiegłam szybko i wiesz co, śmieszna sprawa, okazało się, że nie było tam żadnego żelazka, ale za to było łóżko.

 

***