Człowiek i koń

Taka sytuacja. Człowiek podróżuje z koniem. Zatrzymali się na noc przy małym rezerwacie gdzieś wśród zielonych wzgórz środkowej Walii. Kiedy ich zobaczyłam, człowiek rozwieszał pranie, a koń chodził za nim krok w krok. Potem człowiek wszedł do namiotu, a koń stanął obok i uderza pyskiem w ‚ściankę’. Idź sobie, dobiega z wnętrza namiotu, poskub trochę trawy czy coś, zajęty jestem. Koń prycha po czym odwraca się w stronę rozwieszonego prania i zaczyna ściągać je z linki. Człowiek wychodzi z namiotu, no co wy wyprawiasz, przestań, no już dobrze, dobrze. Wyjmuje z namiotu szczotkę i zaczyna czesać końską grzywę; cały czas coś przy tym mówi. Koń prycha kilka razy w odpowiedzi, a potem kładzie człowiekowi głowę na ramieniu. I tak stoją, i sobie o czymś gadają, a grzywa coraz ładniejsza, a moje serce topi się i wsiąka w wysoką rezerwatową trawę.